گاهی وقتاست که آدم از اطرافیانش هیچی نمیخواد ... نه بوس .. نه بغل ..  نه همدردی .. بدون کلیشه های رایج و حرفهای صد من یه غاز ..

کاش آدم کسی رو داشته باشه که در اوج ناراحتی و  افسوس و غم و هزار کوفت و زهر مار دیگه .. بهش زنگ بزنه .. با اولین سلامت  ..  بدون هیچ حرفی بفهمه امروز مودت چیه ؟؟

بشه رفت کنارش نشست هیچ نپرسه .. فقط دو  تا چایی بریزه  .. تو چشات نگاه کنه .. و بگه بیا بشین اینجا.. کنارم .. بهم تکیه بده ... بیا با هم غصه بخوریم ...

نگه گریه نکن ..  نگه دنیا همینه ... نگه حالا دیگه پیش اومده ولش کن ... نگه دنیا دو روزه هیچی ارزش غم خوردن نداره ... اینا رو نگه ... کلیشه تحویل نده ..

تو دنیا فقط خنده قشنگ نیست .. گل قشنگ نیست .. پرنده و آب قشنگ نیست .. بوی گردن نوزاد قشنگ نیست ... گاهی هیچ کدوم ایناحال آدمو خوب  نمیکنه ..

آدم یعنی آه و دم ... کسی باید باشد که از صدای نفسات خس خس سینه پر از دردت بفهمتت .. از صدای آه کشیدنت غماتو ترجمه کنه ...  هیچی نگه ... کسی که بتونی هر چی تو دلته بهش

بگی و نترسی از اینکه تو آینده ممکنه اینا رو به کسی بگه .. نترسی از اینکه از بالا به پایین نگات کنه ... نترسی از اینکه حتی تو ذهنش تحقیرت کنه ... نترسی ازش ..

آدم امنی که وقتی کنارشی خوده خوده خودتی .. بی واهمه دیروز  و امروز و فردا ... ایکاش  همه داشته باشن یه همچین کسی رو ...

چند وقت پیش خوندم یه آقایی تو ژاپن است که  کارش همینه ..  یه آغوش امن و یه گوش شنوا ... در قبال گرفتن مبلغی وقتی خیلی خیلی غمگینی و کسی رو نداری که باهاش درد و دل کنی

بهش زنگ میزنی تو کافه رستوران جنگل دریا هر جایی که تو بگی میاد ... و چند ساعتی کنارته .. بی قضاوت .. بی سابقه ذهنی .. بی آنکه راهکاری بهت بده فقط بهت گوش میکنه .. بغلت میکنه ..

 .. میتونی تو بغلش گریه کنی ...میتونی به سینه هاش بکوبی ... تو بغلش زار بزنی ...از دردات بگی ... ولی ..اونجا ژاپنه ... و اینجا  ایرانه ...متاسفانه ..

کاش یکی بود که میگفت عزیزم بیا امروز با هم غم بخوریم ... یا یه کافه ای بود به اسم .. کافه غصه خوردن ..  هیچی سرو نمیکرد .. اونایی که غمگین و ناراحتن از زمین و شاکی ان .. یه ساعت برن

بشینن و با هم دردو دل کنن و گریه کنن و  یه " سالن داد زدنم " داشته باشه که ضد صوت باشه و  صداتو کسی نشنوه و بتونی انقد داد بزنی که صدات بگیره که تارهای صوتی ات زخمی بشه ...

وقتی میای بیرون ... بتونی بگی آخیش ... یه آخیش اساسی ...

یه مدتیه یه سریال خیلی خیلی قشنگ اومده به اسم " رهایم کن " یه سریال محشر ایرانی با تم قدیمی دهه چهلی یه آهنگ تیتراژ پایانی داره با صدای

مرحوم تورج شعبانخانی که پنجاه سال پیش خونده ... وقتی میخونه " هنوزم چشمای تو مثل شبای پر ستاره س ... روحتو سوراخ میکنه و قلبتو با دو دست

آهنی فشار میده ... انگار پرت میشی به پنجاه سال پیش ... حتما ببینینش ..حتما ..

خب نیم قرن از عمرمون  گذشته نیم قرن پر از اندوه و درد و استرس و نداری و والدین ناآگاه .. یه زندگی مارپله ای که ماراش از پله هاش خیلی خیلی بیشتر بود .. هی یه قدم رفتیم جلو و یه اژدها نیشمون زد و افتادیم پایین و تو قعر .. ولی پر رو  دوباره بلند شدیم ... کمربندو محکم تر بستیم و دوباره و دوباره ها ..

به خاطر داشتن حداقل ها ی یه زندگی خیلی خیلی عادی که تو هر کشور ی جزوِ بدیهیات بوده جنگیدیم .. زخمی شدیم ... کسی رو نداشتیم که حتی

زخمامونو ببنده ..خودمون زخمامونو بانداژ کردیم .. وقتی سرما خوردیم کسی نبود یه پیاله سوپ و یه قرص بده دستمون ..خودمون با حال نزار پاشدیم و واسه

خوده مریضمون سوپ درست کردیم .. .. ودر این گیر و دار تازه  زخمای اطرافیانمونم بستیم .. وقتی مریض شدن واسشون سوپ پختیم .. تیمارشون کردیم ..

و آخر قصه ام ...... و آخر قصه آدم بده داستان بودیم ...  کار دنیاست دیگه .. چه میشه کرد ... دیگه عادت کردیم ....به اینکه بی مزد و مواجب سرویس بدیم

تو لحظات خییلی خیلی سخت تنهایی تصمیم گرفتیم چون هیچ مشاوری نداشتیم هیشکی که بتونیم روش حساب کنیم .. تو بزنگاههای طاقت فرسا یه

تنه جور عالم و آدم و کشیدیم .. و گاهی با یه تصمیم اشتباه دوباره ماره نیشمون زد و افتادیم تو چاه اون پایین پایینا ...  ولی از رو نرفتیم ...

هیچ وقت از رو نمیریم ... ما جنگندیم ..  میجنگیم و تا آخرین نفس  خواهیم جنگید ..

تا حقمونه از این جغرافیای مزخرف بگیریم ...

لی لی